Deze blog is niet alleen een ideaal middel om mijn dromen te laten oplichten – en er bewust en onbewust mee bezig te zijn – het is ook een middel om op zoek te gaan naar verbinding met andere mensen. In dit geval wil ik die verbinding zoeken met iemand die me inspireert. Ik ‘ken’ hem via radio en TV. Hij kent me niet, maar inspireert me wel (en dat is wat mij betreft voldoende om over verbinding te spreken): het gaat over Ish Aït Hamou.
Afgelopen zondag was hij te gast in Touché op Radio 1, waar hij me enerzijds heel wat interessante muziek, -boeken -en filmtips gaf, en waar hij me anderzijds ook inspireerde door zijn manier van vertellen en in het leven staan.
Dus vroeg ik me af: ‘Welke eigenschappen heeft Ish? Welke eigenschappen heeft hij die ik ook héél graag zou willen verwerven als persoon?‘ Hoe kan ik zelf een heel klein beetje meer ‘Ish-ish’ worden?
Misschien begint dat gewoon door te proberen begrijpen wat hij aan positieve eigenschappen heeft:
Wel… ik denk dat hij durft te dromen, en vanuit die dromen durft te ondernemen. Met de wetenschap dat zijn ondernemingen op tijd en stond ook kunnen mislukken. Maar, stel dat het mislukt… dan vermoed ik dat hij gewoon met iets nieuw start… dat vermoeden werd alleen maar sterker toen hij vertelde dat hij mee in de organisatie zit van het Feest van het falen.
Wat mij betreft staat hij tegelijk voor rust, positiviteit en warmte. Hij stelt zich openen nieuwsgierig op in de wereld, is gewoon zichzelf en vindt het -door de jaren heen – zelfs steeds boeiender om anders dan de anderen te mogen zijn. Hij lijkt ook in alles naar interactie met andere mensen te zoeken, niet alleen om te weten wat bij die andere mensen leeft, maar ook om te kunnen verbinden. Hij gaat steeds opnieuw op zoek naar kansen om te kunnen groeien als persoon en hij durft niet alleen zelf te dromen, hij roept via onderstaand (mooi geïllustreerde) lied ook anderen op om vol voor hun eigen dromen te gaan!
Voila beste lezer… dit allemaal om te zeggen dat het een inspirerende aflevering was van Touché, en dat ik je alleen maar kan aanraden om ook zelf naar de podcast te luisteren! Laat gerust weten wat je ervan vond!
Einzelgänger… Ken je dit lied? Iedere keer dat ik het hoor raakt het mij. Waarschijnlijk omdat het over mij gaat. Allez ja… op de één of andere manier toch. Beluister vooral eerst het lied, of lees de lyrics voor je deze blogpost verder leest.
Einzelgänger,
waarom kijk je triest? Ik ben er. Er is niemand die dit ziet. En verder, niemand die dit ooit zou horen.
Einzelgänger,
Je toont jezelf graag groots en sterker. Dan je eigenlijk bent en denkt er graag je onverslaanbaarheid bij.
Kom, kijk, win, aanbid en overleef. Maak tastbaar als het kan. En laat vooral de wind maar huilen
Einzelgänger,
we zijn alvast met twee. Ik ken je nu al lang En ik weet wanneer je bang bent. Nee voor mij heb je geen geheimen meer. En ik weet dat jij alleen wilt zijn. Gewoonweg voor de eenvoud. Gewoonweg omdat het dat is wat je kent. Maar alleen is soms verdomd zo alleen.
En de vrijheid aanzeg je elke keer. Maar de vrijheid die jou parten speelt. Is vrijheid die niet echt is, En leeg.
Als vrijheid jou zo dierbaar is dan laat je haar vandaag niet zomaar gaan
nee
Geef je over aan wat mooi is Aanvaard de weg van eindigheid Geen wapens zijn geen wapenschild Geen trots geen angst geen ijdelheid Als liefde jou zo dierbaar is Dan laat je haar vandaag niet zomaar gaan
Dus kom, kijk, win, aanbid en overleef. Maak tastbaar als het kan. En laat vooral de wind maar huilen.
Dus Einzelgänger,
waarom kijk je triest? Er is niemand die dit ziet. Alleen je eigen spiegelbeeld.
Voor ik kan vertellen waarom Einzelgänger me raakt moet ik misschien eerst het één en ander over mezelf vertellen: Als kind was ik iemand die zijn eigen weg ging. Iemand die er kon van genieten om op zijn eentje te fietsen, alleen te zijn in de natuur of een hele dag lang in een boek te verdwijnen (één van de eerste boeken waar ik bijvoorbeeld helemaal in verdween, was Het ei van Oom Trotter van Marc De Bel, zeker eens lezen 😉 ) Mijn ouders, de vrienden op school en mijn broers en zussen zorgden er toen voor dat er genoeg afwisseling was tussen ‘Einzelgänger zijn’ en contact hebben met anderen.
Pesterijen rond mijn 15e gaven me echter een eerste knik in zelfvertrouwen en zorgden dat ik in mijn schulp kroop. En vooral sinds ik weet dat ik de ziekte van Crohn heb, ben ik nog meer op mezelf teruggeplooid. De woorden ziekte en chronisch leken toen, op mijn 21, een definitief verdict… Een verdict dat schaamte en angst opriep en dat me het gevoel gaf dat ik er vanaf dan alleen zou voor staan.
De laatste jaren ben ik er echter stap voor stap (en met vallen en opstaan) achter gekomen dat het helemaal ok is om Einzelgänger te zijn, maar dat het pas echt goed werkt als ik dit (gedoseerd) combineer met op tijd en stond andere mensen ontmoeten.
En hoe ontmoet ik die andere mensen dan het beste? Vreemd genoeg door eerst mijn eigen zelfbeeld en wereldbeeld aan te passen: Brené Brown verwoordt in onderstaande Tedtalk wat dat precies wil zeggen:
Eigenlijk is haar opdracht makkelijk samen te vatten, maar al wat moeilijker toe te passen:
Geloven dat ik goed ben zoals ik ben.
Mijn eigen kwetsbaarheid durven omarmen.
De moed hebben om onvolmaakt te zijn.
Eerst goed zijn voor mezelf (joepie: hier mag ik helemaal en volledig Einzelgänger zijn) en van daaruit voor de anderen.
Verbinden met anderen vanuit authenticiteit. (ondertussen ook terug joepie, in het kwadraat zelfs 😉 )
Onvoorwaardelijk liefhebben
En dankbaarheid en vreugde in de praktijk brengen
Toegegeven het is een hele boterham en het blijft voor mij nog steeds een uitdaging om telkens opnieuw te durven geloven in bovenstaande opsomming en in die kracht van kwetsbaarheid. Maar als ik met Brené Brown’s wijsheid in gedachten ‘uit mijn kot’ durf te komen levert het me meestal wel iets op!
Soms, zie ik in mijn omgeving vrienden, die door omstandigheden met hetzelfde worstelen. Die het even niet meer weten en geen idee hebben wat hen nog blij maakt en hoe ze naar eigen voldoening contact kunnen leggen met anderen en zichzelf. Voor die vrienden wil ik gewoon zeggen, weet dat je er niet alleen voor staat… er zijn heel veel mensen die je willen helpen en in ‘jouw team zitten’. Alleen vind je die meestal pas echt als je durft toe te passen wat Brené Brown aanhaalt… sinds ik dat stap voor stap durf, en probeer, komt het klein en groot ‘avontuur’ regelmatig aangewaaid!
Dus lieve vrienden: kijk af en toe eens terug naar wat Brené te vertellen heeft en probeer stap voor stap te ontdekken wat ze nu eigenlijk écht bedoelt… Blijf zoeken naar verbinding met jezelf en via die weg naar verbinding met anderen… En als dat echt heel moeilijk is op dit moment, begin dan zo veilig mogelijk… creëer een veilige basis: Zoek hulp bij mensen waarvan je het gevoel hebt dat ze echt willen luisteren zonder oordeel (al dan niet professioneel)! Als je doorzet zal je gaandeweg verandering zien bij jezelf, verandering zien in je wereld en in je wereldbeeld… op de één of andere manier zal je daardoor die schijnbaar torenhoge berg (richting zelfvertrouwen en jezelf terug graag zien) beginnen te bewandelen.
Richt je vooral niet teveel op de top van die berg… want als je enkel bezig bent met de top, vergeet je om gewoon stap voor stap te wandelen. Het gebeurde bij mij al eens vaker dat ik net daardoor struikelde. Op zich geen probleem, als je iedere keer opnieuw opstaat, eventueel de schaafwonden op je knieën verzorgd of laat verzorgen… en daarna weer met frisse (tegen)moed probeert door te gaan.
Als je er echter in slaagt om de berg gewoon stap voor stap te bewandelen. En onderweg genoeg ruimte laat voor ontmoeting en ontspanning. En, als je nu en dan gewoon geniet van het uitzicht… en daar ook echt ruim de tijd voor neemt… Dan kom je op een dag wel op die top… of kom je onderweg zo’n mooi uitzicht tegen, dat die top helemaal niet meer van belang blijkt te zijn!
Vandaag is het een heel trieste dag voor één van mijn beste vrienden:
Tien jaar geleden is het namelijk al dat zijn tweelingbroer overleed. Ik hoop met deze kleine bijdrage toch een mooie herinnering aan zijn broer warm te houden en hem een hart onder de riem te kunnen steken!
Even terug in de tijd: ik was ongeveer twintig jaar toen we met de Chiro op kamp waren in Luxemburg. Als Chiroleider mocht ik er meegenieten van een aspirant-leider die met volle overgave, tonnen fantasie en een gouden hart alle andere Chiroleden mee kon onderdompelen in zijn spel.
Veel deed hij daar niet voor: hij was gewoon zijn enthousiaste zelf, liet zijn fantasie de vrije loop en smeet zich volledig in de virtuele spelwereld van die specifieke chirodag! Hij wérd op zo’n dag gewoonweg de fantasie die wij beleefden!
De details van toen weet ik niet meer, maar het gevoel herinner ik me nog alsof het gisteren was: levensvreugde sprak eruit! Eén lied is me toen ook bijgebleven en link ik nog steeds aan hem: La Bamba
Hij kon het als géén ander met volle overgave meezingen… luid, met blinkende ogen en heel veel vuur! In mijn gedachten doet hij dit nog altijd. Ik zing het dus vandaag even luid mee, als ode aan de levensvreugde!
Wat mij betreft zit het geluk in de kleine dingen. Een voorbeeld?
Zoals beschreven op de pagina ‘over mezelf’ was ik een vijftiental jaar begeleider. Als persoonlijk begeleider gebeurde het regelmatig dat ik op stap ging met één van de bewoners: bijvoorbeeld om boodschappen te doen, naar de dokter te gaan of om gewoon samen een tas koffie te drinken.
‘Het onderweg zijn’ was hier vaak één van de leukste dingen, want daar ontstond vaak spontane verbinding. Zoals bij Koen, een man met een beperking van ongeveer 60 jaar. Hij was eerder verlegen, stil en ingetogen, maar als er muziek opstond die hij leuk vond kon hij daar heel veel plezier in hebben. We hadden door de jaren heen ons favoriete nummertje gevonden dat telkens weer verbindend werkte: ‘Hoe zie ik eruit’ van Raymond!
Ooit was dat begonnen doordat er een cd van Raymond in mijn auto opstond: door het makkelijke repetitieve karakter van het nummer begon hij spontaan mee te zingen. Algauw werd het een traditie.
Meestal ging het als volgt: Ik zong ‘Hoe zie ik er uit’ en Koen antwoordde lachend ‘zéééér goed’… en dat deden we dan een heel nummer lang.
Jawel beste lezer, dat was een regelmatig terugkerende ‘ego-boost’ van jewelste … Dus om alles in evenwicht te houden wisselden we nu en dan van rol, kwestie dat we bleven overeenkomen hé?
Dus, voor wie op dit moment een kleine boost nodig heeft voor zijn of haar zelfvertrouwen: zoek gewillige slachtoffers, zet het nummer ‘Hoe zie ik eruit’ op, en laat die ‘gewillige slachtoffers’ vol enthousiasme ‘Zéér goed’ antwoorden op jou vraag ‘Hoe zie ik er uit’?!
Vandaag laat ik opnieuw een lied aan bod komen, ditmaal als inspiratiebron voor eigen poëzie.
Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde zat ik in de auto en heb ik me langs de kant van de weg geparkeerd… Gewoon om beter te kunnen luisteren en omdat ik er heel hard door geraakt werd. Op dat moment kon ik helemaal niet verwoorden waarom het zoveel emotie losmaakte bij mij.
Het gevoel dat het nummer me gaf en nog steeds geeft- een gevoel van gemiste kansen, gedeelde nostalgie en daar samen over mijmeren – zal er zeker een rol in gespeeld hebben.
Ik heb het nummer dan ook ontelbare keren meegezongen. Omdat het me blijft raken en me steeds opnieuw doet denken aan die ene gemiste kans.
Ik heb er mij door laten inspireren voor dit gedicht :
In vertraagde sprint gegroeid zonder wandelend te zien dat klein echt alles was voor groot vanzelf mocht volgen
of
hoe de jaren ons verrasten en plots vol en vol volwassen waren
Ik bleef zoeken waar die ene straal van zon of maan verdwenen was en vond ze nu en dan
zodat zon voor even bad mocht worden en maan voor altijd ster mocht zijn
Hoger doel en liefde zijn verdwenen in onrust en gemijmer
want dat is wat tijd met wachten doet
als het wachten stroom kan worden en het licht plots daar kan zijn
dan kan glimlach glimmen en zal nu voor altijd nu geworden zijn
tot het weer verdwenen is in dageraad of ondergang
leer me zon te zoeken als ze schijnt leer me zingend dansen leer me samen zijn met jou leer me samen zijn met mij
leer me alles waar ik nooit toe kwam of gewoon iets anders
zodat kritiek van mij aan mij met milde glimlach mag verdwijnen
Ik heb geen idee hoe vaak hier posts gaan komen en of er al dan niet een vaste structuur/frequentie zal zijn, maar op zich maakt dat niet zoveel uit vermoed ik.
Vandaag reik ik alvast een eerste energiegevend puzzelstuk aan. Een puzzelstuk voor mezelf. Eentje dat ik al een tijdje geleden (her)ontdekt heb in de Gentse muziekscholen Harteklop en Aku Namatata : Muziek dus!
Ik kan moeilijk beschrijven wat zelf zingen precies los maakt bij mij, maar zou het willen samenvatten door de (mogelijk) licht overdreven zin: het is voor mij beter dan om het even welke medicatie! ( … al weet ik eigenlijk niet zeker of die zin echt overdreven is…)
Het gaat om muziek in alle vormen en maten, al moet ik toegeven dat ik vaak geneigd ben om eerder de zachte gevoelige kant op te gaan. Maar in principe komt hier alles aan bod dat me raakt.
Ik vermoed dat er ergens op deze site een soort ‘muzikale landkaart’ zal ontstaan. In mijn geval wordt dat dan gewoon ‘De muzikale Hanskaart. Die krijgt ergens vorm op één van de andere pagina’s.
Deze morgen had ik reeds de kans om uit volle borst mee te zingen met wat Spotify me te bieden had. Maar er springen er vandaag drie in het bijzonder uit voor mij:
Het eerste is Here Comes The Sun van The Beatles
Omwille van de lichtheid en het optimisme in het nummer:
Little darling, it’s been a long cold lonely winter Little darling, it feels like years since it’s been here Here comes the sun Here comes the sun, and I say It’s all right Little darling, the smiles returning to the faces Little darling, it seems like years since it’s been here
’t is bij momenten behoorlijk lastig en vermoeiend geweest, maar de zon is daar, het komt goed… meer moet dat soms niet zijn om de dag mee te starten!
Een tweede lied is Mens Durf Te Levenvan Wende Snijders. Een lied dat reeds door Ramses Shaffey werd gebracht en eigenlijk zelfs al geschreven is in 1917.
Dit nummer – en de manier waarop het gebracht wordt door Wende Snijders – straalt voor mij kracht uit. Het roept voor mij op om er te ‘ durven staan, lef te tonen, al is het met een klein hartje: doe wat je graag doet en ga ervoor zonder je teveel af te vragen wat er mogelijk zal gedacht worden… ‘
En zeker onderstaande quote uit het nummer verwoord perfect waar ik heel graag naartoe zou willen.
Het leven is heerlijk, Het leven is mooi. Maar vlieg uit in de lucht, En kruip niet in een kooi. Mens, durf te leven.
Met je kop in de hoogte, En neus in de wind. En lap aan je laars Wat een ander dan vindt. Houd een hart vol van warmte, En van liefde in je borst. Maar wees op je vierkante meter een vorst.
Wat je zoekt kan geen ander je geven.
Mens, durf te leven.
Ik weet dus wat te doen: uitvliegen 😉 …
Als uitsmijter gaf Spotify me vandaag dit nummer (met een rode strik er rond): Going to my hometown van Rory Gallagher… Dit mag er gewoon bij omdat het me raakt!